استخوان رکابی گوش کوچکترین استخوان بدن

استخوان رکابی :

استخوان رکابی گوش یا stapes bone کوچکترین استخوان بدن ماست. این درونی ترین استخوان یا استخوانچه های شنوایی ما در گوش میانی است که مسئول انتقال امواج صوتی از محیط بیرون به لابیرنت پر از مایع (حلزونی گوش) هستند.استخوان رکابی کوچکترین و سبک ترین استخوان بدن انسان است و به دلیل شباهت آن به رکاب (به انگلیسی Stapes) به این استخوان می گویند.

استخوانچه های شنوایی گروهی از سه استخوان کوچک هستند که با هم کار می کنند و یک زنجیره ارتعاشی را تشکیل می دهند. این سه استخوان به صورت حرف
s به شرح زیر است:

• مالئوس
• استخوان سندانی
• رکابی

اندازه آن تقریباً 2 تا 3 میلی متر است که در طول دهانه پایه سر بیشتر است.روی پنجره بیضی شکل قرار می گیرد که توسط یک رباط حلقوی به آن متصل می شود و با انکوس یا سندان از طریق مفصل انکودوستاپدیال مفصل (متصل ) می شود.
آنها توسط اندام های قدامی و خلفی ( crura) به هم متصل می شوند.

رشد استخوان رکابی از قوس دوم حلقی در طول هفته ششم تا هشتم زندگی جنینی ایجاد می شود. حفره مرکزی رکابی، سوراخ مسدود کننده، به دلیل حضور جنینی شریان رکابی است.
که معمولا در انسان در طول رشد طبیعی پسرفت می کند.

در حیوانات چهار پا غیر پستانداران، استخوان همولوگ با رکابی معمولاً کلوملا نامیده می شود. با این حال، در خزندگان، هر یک از این اصطلاحات ممکن است استفاده شود.

در ماهی،استخوان همولوگ هیومندیبولار نامیده می شود و بسته به گونه، بخشی از قوس آبشش است که از مارپیچ یا فک حمایت می کند. اصطلاح معادل در دوزیستان pars media plectra است. در 0.01 تا 0.02 درصد افراد،شریان استاپدیال پسرفت نمی کند و در سوراخ مرکزی باقی می ماند.در این حالت ممکن است صدای ضربانی در گوش آسیب دیده شنیده شود یا اصلاً علامتی نداشته باشد.

به ندرت، پیش می آید استخوان رکابی کاملاً وجود نداشته باشد.

بیماری اتواسکلروز

اتواسکلروز یک بیماری مادرزادی یا خودبه‌خودی است که با بازسازی غیرطبیعی استخوان در گوش داخلی مشخص می‌شود. اغلب این امر باعث می‌شود که رکاب‌ها به پنجره بیضی شکل بچسبند که مانع از انتقال صدا می‌شود و باعث کاهش شنوایی هدایتی می‌شود. اتواسکلروز بالینی در حدود 1٪ از افراد دیده می شود.
اگرچه بیشتر در اشکالی دیده می شود که باعث کاهش شنوایی قابل توجهی نمی شوند. ابتلا به اتواسکلروز در گروه‌های سنی جوان و زنان بیشتر است. دو درمان رایج عبارتند از استپدکتومی، برداشتن رکاب با جراحی و جایگزینی با پروتز مصنوعی، و استپدوتومی.
ایجاد یک سوراخ کوچک در پایه رکاب و به دنبال آن قرار دادن یک پروتز مصنوعی در آن سوراخ.

  جراحی ممکن است با یک شریان استپدیال مداوم، آسیب ناشی از فیبروز به قاعده استخوان، یا اتواسکلروز انسدادی، که منجر به از بین رفتن پایه می‌شود، پیچیده شود.