تثبیت خارجی یک درمان جراحی است که در آن پین‌ها و سیم‌های کیرشنر وارد استخوان می‌شوند و سپس از بدن خارج می‌شوند تا به دستگاه خارجی متشکل از حلقه‌ها و میله‌های رزوه‌دار متصل شوند - دستگاه الیزاروف، قاب فضایی تیلور و فیکساتور خارجی Octopod. - که اندام آسیب دیده را بی حرکت می کند تا بهبودی را تسهیل کند.[1] به عنوان جایگزینی برای تثبیت داخلی، که در آن اجزای مکانیکی تثبیت کننده استخوان از طریق جراحی در بدن بیمار قرار می گیرند، از تثبیت خارجی برای تثبیت بافت های استخوانی و بافت های نرم در فاصله ای از محل آسیب استفاده می شود. در یونان کلاسیک، پزشک بقراط یک دستگاه تثبیت خارجی متشکل از حلقه‌های چرمی را توصیف کرد که با چهار میله چوبی از یک درخت کرنل به هم متصل شده‌اند تا شکستگی استخوان درشت نی را آتل بزنند. در سال 1840، ژان فرانسوا مالگاگن یک سنبله را توصیف کرد که به داخل استخوان درشت نی فرو رفته و با تسمه هایی برای بی حرکت کردن استخوان درشت نی شکسته نگه داشته شده بود. در سال 1843 او از یک وسیله پنجه مانند برای نگه داشتن قطعات شکستگی کشکک از راه پوست استفاده کرد. کلیتون پارکهیل از دنور، کلرادو و آلبین لامبوت از آنتورپ، بلژیک به طور مستقل مفهوم مدرن تثبیت خارجی یک طرفه را به ترتیب در سال‌های 1894 و 1902 ابداع کردند. Lambotte اولین کسی بود که از پین های رزوه ای استفاده کرد، با این حال، دستگاه او نیاز به کاهش شکستگی اولیه و باز و سپس قرار دادن پین و قرار دادن فیکساتور داشت. در سال 1938، رائول هافمن از ژنو، سوئیس، با تکیه بر کار دیگران، متوجه شد که پیشرفت‌های اساسی برای مرتبط‌تر کردن فیکساتور خارجی از نظر بالینی ضروری است. او تکنیکی مبتنی بر جااندازی بسته با قرار دادن پین از راه پوست هدایت شده توسعه داد. تکنیک هافمن اولین کاربرد جراحی ارتوپدی کم تهاجمی را مثال زد. در دهه 1950، در اتحاد جماهیر شوروی، دکتر گاوریل الیزاروف دستگاه ایلیزاروف را برای درمان و رفع شکستگی‌ها، بدشکلی‌ها و نقایص استخوان‌های اندام ابداع و توسعه داد. یک قاب فلزی که اندام را احاطه کرده است با پین های متقاطع (X) که از طریق استخوان و اندام وارد شده اند، به استخوان زیرین متصل می شود. حلقه‌های خارجی توسط میله‌ها و لولاهای نخی به یکدیگر متصل می‌شوند که اجازه می‌دهند موقعیت قطعات استخوان بدون باز کردن محل شکستگی حرکت داده شود، سپس قطعات می‌توانند تا زمان بهبودی کامل در موقعیت سفت ثابت شوند.
در این نوع کاهش، سوراخ هایی در نواحی آسیب ندیده استخوان در اطراف شکستگی ایجاد می شود و پیچ ها یا سیم های مخصوصی به سوراخ ها پیچ می شوند. در خارج از بدنه، یک میله یا یک قطعه فلزی منحنی با اتصالات مخصوص توپ و سوکت به پیچ و مهره ها می پیوندد تا یک تکیه گاه سفت و سخت ایجاد کند. شکستگی را می توان در پیکربندی آناتومیک مناسب با تنظیم مفاصل توپ و سوکت تنظیم کرد. از آنجایی که پیچ ها پوست را سوراخ می کنند، برای جلوگیری از عفونت در محل جراحی باید تمیز کردن مناسب انجام شود.
نصب فیکساتور دست در اتاق عمل و معمولاً تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. برداشتن قاب خارجی و پیچ و مهره ها معمولاً به آچارهای مخصوص نیاز دارد و می تواند بدون بیهوشی در مراجعه به مطب انجام شود. فیکساسیون خارجی نیز در افزایش طول اندام استفاده می شود. به طور معمول، استخوان در یک روش جراحی به صورت مورب بریده می شود. پین‌ها یا سیم‌های فیکساتور خارجی در هر طرف شکاف قرار می‌گیرند و از دستگاه فلزی خارجی برای جدا کردن تدریجی دو طرف استخوان در مدت زمان طولانی استفاده می‌شود.استخوان به تدریج از طریق استخوان زایی حواس پرتی به شکاف کوچک رشد می کند. در بیشتر موارد ممکن است لازم باشد فیکساتور دست برای چندین هفته یا حتی ماه ها در محل قرار گیرد. اکثر شکستگی های استخوان بین 6 تا 12 هفته بهبود می یابند. با این حال، در شکستگی‌های پیچیده و در جاهایی که در بهبود شکستگی مشکلاتی وجود دارد، این ممکن است بیشتر طول بکشد. مشخص است که تحمل وزن از طریق شکستگی با راه رفتن روی آن، به عنوان مثال، با پشتیبانی اضافی از قاب فیکساتور دست در واقع به بهبود شکستگی ها کمک می کند.
انواع فیکساتور دست
مینی
متوسط
لارج
بخش‌های فیکساتور دست عبارتند از:
پین شانز
میله های اتصال
کلمپ
کارشناس فروش:09046285161
اینستاگرام: tebdaem
تلفن تماس:07132316550