تشخیص بیماری آلزایمر و علائم اولیه مرتبط با این بیماری گاهی اوقات می تواند باعث احساس ناامیدی، عصبانیت یا کناره گیری اجتماعی شود. درک نادرست در مورد بیماری آلزایمر می تواند تأثیر منفی بر تعامل اجتماعی بین دوستان و اعضای خانواده و افراد مبتلا به بیماری آلزایمر بگذارد.
حمایت اجتماعی برای رفاه افراد مبتلا به بیماری آلزایمر در تمام مراحل حیاتی است، اما باید مراقب بود که از ترحم به افراد مبتلا به این بیماری جلوگیری شود. انجمن آلزایمر مقاله ای را منتشر کرد که در آن افراد مبتلا به این بیماری، تصورات نادرست رایج در مورد آن را شرح می دهند.
انجمن آلزایمر در این ماه، ماه آگاهی از آلزایمر و مغز را برای افزایش آگاهی در مورد بیماری آلزایمر (AD) و سایر زوال عقل ها برگزار می کندکه مجموعه ای از علائم را توصیف می کند که با از دست دادن حافظه، مشکلات زبانی، تغییرات خلق و خو، و نقص در تفکر و استدلال که با فعالیت های روزمره زندگی تداخل می کند، مشخص می شود. آلزایمر شایع ترین شکل زوال عقل است که بیش از 6 میلیون نفر را در ایالات متحده تحت تاثیر قرار می دهد. آلزایمر یک بیماری پیشرونده است که شامل بدتر شدن مداوم علائم زوال عقل در طول زمان است.
افراد مبتلا به آلزایمر اغلب می توانند در مراحل اولیه بیماری به طور مستقل عمل کنند، اما با پیشرفت بیماری مجبورند به طور فزاینده ای برای فعالیت های روزانه به مراقبان خود تکیه کنند. افرادی که اخیراً بیماری آلزایمر را تشخیص داده اند ممکن است برای مقابله با تشخیص خود مشکل داشته باشند و نیاز به حمایت داشته باشند. اگرچه دوستان و اعضای خانواده اغلب تمایل به حمایت دارند، ممکن است به دلیل ترس از تأثیر منفی بر خلق و خوی آنها از تعامل با فرد مبتلا به آلزایمر اجتناب کنند. اجتناب از تعامل با افراد مبتلا به آلزایمر باعث ایجاد حس انزوا می شود و می تواند به احساس ارزشمندی آنها آسیب برساند. در زیر برخی از تصورات نادرست رایج در مورد آلزایمر توسط دوستان و اعضای خانواده بر اساس افراد مبتلا به زوال عقل در مراحل اولیه آورده شده است.
1- موضوع استقلال آن ها
به دلیل نظارت بهتر، افراد به طور فزاینده ای در مراحل اولیه آلزایمر تشخیص داده می شوند. مهم است که بدانیم چنین افرادی که در مراحل اولیه بیماری آلزایمر هستند هنوز هم قادر به زندگی مستقل هستند و همچنان اهدافی دارند که ممکن است بخواهند به آنها برسند. مراقبان و اعضای خانواده می توانند به افراد مبتلا به آلزایمر کمک کنند تا برای آینده خود برنامه ریزی کنند و کیفیت زندگی خوبی را با پیشرفت بیماری خود حفظ کنند.
2-تعاملات شخصی و اجتماعی او را زیرسوال نمی برد
افراد مبتلا به آلزایمر تا مراحل پایانی زوال عقل احساس خود را حفظ می کنند و اعضای خانواده باید مراقب باشند که آنها را صرفاً از منشور بیماری خود نبینند. آلزایمر ترجیح فرد را برای فعالیت ها یا روابط تغییر نمی دهد. افراد مبتلا به آلزایمر همچنان از فعالیت‌های معنادار زندگی روزمره، از جمله ملاقات با دوستان و اعضای خانواده، تا مراحل بعدی بیماری لذت می‌برند. دکتر پیتر رابینز، استاد بازنشسته در دانشکده پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز در بالتیمور، به پزشکی نیوز تودی گفت: “در مراحل اولیه بیماری آلزایمر، بسیاری از افراد می‌توانند سطح معمول تعاملات اجتماعی و شخصی خود را حفظ کنند. با پیشرفت بیماری، اگر دوستان و آشنایان طولانی مدت از فرد فاصله بگیرند، ممکن است سخت تر شود.”
3-نوسان علائم
علائم ارائه شده توسط افراد مبتلا به آلزایمر می تواند از یک روز به روز دیگر در نوسان باشد. در روزهای خاصی، افراد مبتلا به آلزایمر ممکن است عملکرد شناختی بهبود یافته و خلق و خوی بهتری را نشان دهند. در مقابل، ممکن است همان فرد علائم شدیدتری از خود نشان دهد که شامل اضطراب، بی قراری، تحریک پذیری و افزایش تکرار کلمات در روزهای بد است. بنابراین، اعضای خانواده باید درک کنند که برخی رفتارها می تواند خارج از کنترل افراد مبتلا به آلزایمر باشد و باید با آنها صبور باشند.
4- درمورد شروع بیماری
اگر چه آلزایمر بیشتر افراد بالای 65 سال را تحت تاثیر قرار می دهد، افراد جوان تر حدود 5-10٪ از تمام موارد آلزایمر را تشکیل می دهند. بروز این بیماری در افراد زیر 65 سال به عنوان بیماری آلزایمر زودرس شناخته می شود. این تصور که آلزایمر وضعیتی است که فقط افراد مسن را تحت تاثیر قرار می دهد، ممکن است باعث شود افراد جوانتر علائم آلزایمر را نادیده بگیرند و کمک لازم را به تاخیر بیندازند. تشخیص زودهنگام منبع قابل اعتماد می تواند به شروع درمان برای به تاخیر انداختن پیشرفت آلزایمر کمک کند.
5- ارتباط مستقیم
دوستان یا اعضای خانواده ممکن است در مورد نحوه واکنش به اخبار تشخیص بیماری آلزایمر یک فرد مطمئن نباشند. این ممکن است آنها را به برقراری ارتباط با همسر یا مراقب در مورد سلامت افراد مبتلا به آلزایمر سوق دهد. چنین مکالماتی ممکن است گاهی در حضور فرد مبتلا به آلزایمر رخ دهد. افرادی که مبتلا به زوال عقل هستند، تمایل دارند چنین مکالماتی را به عنوان حمایت، تقویت حس تنهایی و شرم درک کنند. در عوض، گفت‌وگوی مستقیم با فرد مبتلا به آلزایمر در مورد سلامتی او بیشتر به عنوان مراقب تلقی می‌شود.
6- پرهیز از قضاوت
انکار همچنین یک واکنش رایج در میان دوستان و اعضای خانواده افرادی است که اخیراً تشخیص آلزایمر دارند. این انکار ممکن است خود را در اظهارنظرهایی نشان دهد که اشاره به این است که فرد خیلی جوان است یا به نظر می رسد “به طور معمول” برای تشخیص بیماری آلزایمر کار می کند. اگر چه بد نیت نیست، چنین نظراتی ممکن است نادیده گرفته شود. آنها ممکن است مبارزات روانی مقابله با تشخیص تجربه شده توسط فرد مبتلا به AD و اختلال ناشی از خود این بیماری را نادیده بگیرند.
مهم است که ما زوال عقل را که در جوامع ما به راحتی آشکار می شود، در طول برخوردهای مراقبت های بهداشتی و نحوه سازماندهی و ارائه خدمات و پشتیبانی طولانی مدت از بین ببریم. یک کمپین سلامت عمومی که آگاهی، تشخیص، و «دوستی» جوامع ما را در مورد زوال عقل افزایش می‌دهد، اولین قدم مهم در انجام این کار است.»